Bakelit (Bakelite) – tworzywo sztuczne oparte na żywicy fenolowo-formaldehydowej, prawdopodobnie jedno z pierwszych tworzyw sztucznych produkowanych na dużą skalę.
Technologia produkcji bakelitu została wynaleziona przez Leo Hendrika Baekelanda na początku XX wieku (1907–1909).
Jego głównymi zaletami jest niepalność, nietopliwość, nierozpuszczalność, niskie przewodnictwo elektryczne, słaba przewodność cieplna oraz względnie duża odporność chemiczna. Stosowane było przede wszystkim w przemyśle elektrotechnicznym jako materiał konstrukcyjny i izolacyjny, oraz w wielu innych zastosowaniach, gdzie potrzebne było tworzywo odporne na szereg czynników, a jednocześnie możliwe do formowania w niemal dowolnych kształtach (poprzez odlewanie lub prasowanie proszku) i podatne obróbce mechanicznej. W zastosowaniach praktycznych do bakelitu dodawano rozmaite wypełniacze, najczęściej włókniste, jak np. azbest, papier, mączka drzewna.
Patent na produkcję bakelitu już dawno wygasł. Został on zgłoszony w Biurze Patentów i Znaków Towarowych USA przez Leo H Baekelanda w 1907 r. i przyznany w 1909 pod numerem US 942699 A. Słowny znak towarowy „Bakelite”, został prawdopodobnie po raz pierwszy zarejestrowany w Europie 31 marca 1936 r. przez „The Bakelite Corporation”, następnie jego rejestracja była powtórzona 20 marca 1956 r. przez Hexion Specialty Chemicals GmbH. Obecnie ten znak towarowy (również w formie graficznej) należy do Momentive Specialty Chemicals.
( źródło Wikipedia)